Ik schat dat wij Bejaad zowat negen jaar geleden hebben bezocht. Of tien. De geliefde was toen nogal nieuw en de betovering hing in de lucht.
Gisteren zijn we er teruggekeerd. Ondertussen is dit stadje uitgeroepen tot werelderfdeel.
Veel heb ik niet te vertellen; geen poëzie in de lucht, wel op heel wat foto’s.
Het landschap waarin dit stadje zich bevindt is desolaat. We hebben de heenreis gemaakt via Fkih Bensalah en zijn teruggereden langs Tadla, telkens zowat 62 km. De heenreis verliep in een nauwelijks bewoond landschap, enkele geiten en wat struiken. Op de terugweg zagen we toch wat bomen.
Tieftalen 