Ik ging westwaarts
en werd de barst gewaar.
Wat had ik gezien?
Had ik het geluid gehoord
van een klok
terwijl er in heel dat zeelandschap
geen enkele klokkentoren
te zien viel?
Dat heeft me niet belet te slapen.
Eens werd dat me kwalijk genomen.
Half blind voer ik toen
te dicht bij een onderliggend gevaar.
Ik tastte in het donker
en verloor haast het noorden.
Maar ik werd de breuk gewaar.
Ik raapte mezelf bijeen bij nacht,
sloeg geen figuur noch maakte een pirouette.
Ik had ter plaatse getrappeld,
schoot haast wortel,
tekende het ritme uit, trok
een cirkelbaan recht door de aarde.
Ik vloog razendsnel voorbij
een diepzeehengelvis die ik
van heel ver groette.
Toen ik aan de andere kant belandde
zag ik de zon opgaan.
Tieftalen 