Verontwaardig u!

Nog voor de ochtend gloort

staan we op, we vallen

uit ons bed. Vloerdenkers

dat we zijn, we zullen het weten.

Daarom liggen onze matrassen

dun tegen de vloer zodat we

geruisloos opstaan

nog voor de ochtend gloort.

 

Als daarna dan de zon opgaat,

zijn we al ver van de herberg

waar op dat eigenste ogenblik

de leden van de verdrukking

binnenvallen op zoek naar ons.

 

Het ijskoude water van het meer

in vol daglicht dat we dan meemaken,

ontvangt ons, naakt, in rust

in de eindeloze strijd

voor onze eigen waardigheid.

 

onze paarden

2. Shit, man, Joe! Ze hebben het hazenpad

gekozen, nog voor we aankwamen,

en de dageraad gloort nog maar.

Shit, Jaak, iemand heeft hen

verwittigd, kan niet anders.

We hebben onze paarden

met vereende kracht

geen tijd gegund om af te koelen.

 

We hebben enkel om straffe koffie gevraagd

bij de waard. Hij heeft ons die opgediend,

wij hebben hem opgedronken.

 

Het spoor hier en daar wat bijster en dwaal

leidde ons tot bij het meer.

Ook daar waren ze net pleite.

 

Onze brandstoftank viel op reserve.

Het noodblik heeft ons gered.

Op weg nu (op weg nu)

naar een harde verdrukking

(naar een harde verdrukking).

 

3. Weldra raken we de kussensloop,

we naderen de horizon.

Zo licht zijn we zonder bagage.

 

We hebben ons verleden uitgeveegd.

Een kleine sprong volstaat weldra

om de kussensloop te raken

die tussen hemel en aarde hangt.

 

Zo zal niemand ons nog

kunnen onderdrukken. We zingen.

We vegen de geluiden weg

van steden, straten, auto’s.

We trekken onze schoenen uit.

 

We lanterfanten en weldra

laten we geen spoor meer na.

 

4. Goede god, Joe, goede duivel, Jaak,

ze zijn verdwenen. We vinden

geen enkel spoor terug. De woestijn

zou er nochtans vol van moeten zijn.

Wat nu?

 

Wel, we laten onze paarden

voor wat ze zijn. We meten

ons vleugels aan van een helikopter.

 

Goed idee, Joe, shit man, goed idee.

Vooruit, we zijn opnieuw

op weg nu (op weg nu)

naar een harde verdrukking

(naar een harde verdrukking).

 

5. Nergens beschut,

boom noch struik,

in de hoek uitgesneden

in het landschap,

in de kou van de nacht

zitten wij.

 

Weldra hebben wij

geen leeftijd meer.

We hebben een schema

geschreven in het zand

vastgelegd met takken

en enkele steentjes.

 

We zullen het niet volgen.

Het komt de anderen

toe het te volgen.

 

In het oosten

trekken we zuidwaarts,

in het noorden westwaarts,

zodat ze het noorden verliezen.

er is een hoek af van het landschap

(In de jaren ’80 en ’90 heb ik nagenoeg steeds een zelfde gedicht geschreven, op de maat van de gulden snede.

U mag daar twee kanten mee uit: de maat is die van de muziek maar ook de snit, gesneden naar de maat van de gulden snede.

Modulair waren die gedichten niet, wel formulair. Ze spinden zich uit in dezelfde vorm, tot die te strak werd. Met het gedicht ‘janmaat’ heb ik die vorm moeten doorbreken.

Nu probeer ik uit het modulair gedicht.

Het modulair gedicht is een lang gedicht opgebouwd uit modules, die een gedicht op zich vormen. Het is dus geen cyclus. Anderzijds kunnen de modules niet op om het even welke manier in elkaar worden geschoven.

Het gebruik van dit gedicht is niet strikt bepaald maar ik heb zo enig idee.

Ik heb tot nu toe volgende thema’s in de modulaire aanbieding:

• Erotiek
• Strijd om waardigheid en tegen verdonkeremaning)

in het ijskoude water van het meer

Cezanne zag het zo