eigenlijk is het nog niet gedaan met de verontwaardiging; hier is het vervolg, ook al modulair:
.
.
Even rimpelt het doek.
Wakker nu, ik verlaat de tent.
Bries blaast me helemaal wakker.
.
Het is water dat hier fluistert
aan onze voeten
en geen vis,
tot we hem voelen bijten.
.
Op een rododendron meer of minder
kijken we hier
en zien uit op zand, naar water.
We vorderden maar naderden we?
Hoe lang nog? Niemand wist het, de tijd had ons vergeten.
Er ligt een spoor
dan het onze
dat snel vervaagt.
We konden eindelijk halt houden
en bleken genaderd tot op een boogscheut
van wat een doel had kunnen zijn.
het badhuis
Ook in het badhuis
almaar zand
dat uit ons lijf liep.
We hadden verder geen bestemming.
almaar zand
Tieftalen 
rustgevend
LikeLike