Beleidsmatig is Tiefenthal tegenstander van toelagen van de overheid aan de kunst. Door een scheiding van kunst en staat door te voeren, worden die toelagen overbodig. De overheid kan dan immers de kunstenaars rechtstreeks een loon uitbetalen, naar analogie van de bedienaars der erediensten in het kader van de scheiding van kerk en staat.
Nu is geen enkele van de betrokken partijen aan de winnende hand. Het huidig beleid is over zijn hele lengte en in zijn volle breedte een verlies-verlies-verhouding. De overheid weet langs geen kanten hoeveel ze precies uitgeeft aan de kunstenaars. De ambtelijk erkende toelagen zijn immers maar een fractie van de totale overheidsuitgaven inzake kunst en cultuur. Er is nog de loterij, de werkloosheidsvergoeding, verscheidene wedden, en dies meer.
Daarnaast dienen de aanvragers van ambtelijke toelagen zoveel voorwaarden te vervullen dat de autonomie van de kunst in het gedrang komt. Autonomie is in de kunsten het hoogste goed. Om nog maar te spreken van al die toelagen die verloren gaan in het middenveld van verenigingen en organisaties allerhande, die de kunstenaars geven wat overblijft, meestal enkele kruimels.
De felste tegenstander van de autonomie van de kunstenaar, of zoals hij het zelf zegt met een pleonasme, de autonome kunstenaar, is de huidige minister van cultuur van de Noord-Belgische regering. Hij gaat zelfs zover (op zijn nieuwjaarsreceptie op 24 januari 2006) de kunstenaars te verbieden hun autonomie op te werpen als argument. Waarschijnlijk bedoelde hij indertijd met ascetische elite de autonome kunstenaars. Het is dus duidelijk, met deze halfbakken minister, dat de nood aan scheiding van kunst en staat broodnodig is.
Als gevolg van deze scheiding zou er dan federaal een begroting worden uitgetrokken op de federale overheidsdienst Justitie, zodat er niet langer ministeries en ministers van cultuur en cultuurbetoelaging nodig zijn. Meteen is de sector dan die bemoeial kwijt.
Tieftalen 