Volwassenen die naar school gaan, het moet kunnen. Er zijn er die dan spreken van levenslang leren. Er zijn er bij die uit noodzaak nog bijscholen of wat bijleren.
Zo’n scholen bestaan en heten doorgaans Centrum voor Volwassenenonderwijs. Centrum omdat dat minder schools is. En omdat niemand het meteen zou in de mot krijgen: CVO.
Je kan er leren fotograferen, met een computerprogramma werken (tekstverwerking, rekenblad, internet, enz.) of hout bewerken. Je kan er ook als je van thuis uit geen Nederlands kent, Nederlands leren.
.
Er ligt zo’n centrum langs het Dijlekanaal in Mechelen. Dat hield verleden jaar een taalmarkt. En gezien het succes, dit jaar opnieuw. Op zo’n taalmarkt hoort poëzie thuis, naast bril, schoonheid (schoonheidssalon), plant en tuin, hobby’s, bank en dies meer. Ja, een markt dus met allerlei kramen. Ik was gevraagd om het poëziekraam open te houden.
Laat me met de deur in huis vallen: het bankkraam had uiteraard meer succes en het kookkraam had ook veel volk over de vloer.
.
Wel, de poëzie mocht rekenen op een kleine doch fijne en doorwrochte belangstelling. Man, man, wat heb ik al niet over de vloer gekregen! Twee Afrikaanse dames, twee dames uit Latijns-Amerika, een heer uit Turkije, helaas een Koerd, een Chinese dame. Ja, ja opvallend veel dames maar dat weet een beetje dichter wel.
Een van mijn klanten heeft zelfs een gedicht van mij overgepend, een andere wou per se een bundel van mij. En iedereen werd op zijn of haar wenken bediend.
Ik had wat bij van Herman van Veen, Erik Menkveld en Annie M.G. Schmidt maar het meeste belangstelling was er voor het werk van Paul Van Ostaijen en van ondergetekende.
Ik werd geflankeerd door een van de dertig leerkrachten Nederlands van het CVO. Hij had ook wel belangstelling maar dan meer voor het vak. Voor het schrijven.
.
Daarom en om nog vele andere redenen, moet ik hier herhalen wat ik al zo vaak heb gezegd & geschreven, vooral aan het adres van de uitgevers en boekhandelaars: poëzie is helemaal geen verlieslatend genre. Je kan er een mooie cent aan verdienen. Belangstelling is er altijd en zal er altijd zijn. Al neemt het niet weg dat poëzie vooral gebracht moet worden (ten gehore, op een podium of zoals in dit geval aan een kraam op een markt). Na afloop zijn er dan wel nogal wat mensen die graag wat meenemen naar huis, op papier, een bundel als het even kan. Of twee. Oké, van poëzie word je niet stinkend rijk maar blijf je wel proper.
Tieftalen 