Vandaag te gast Octavio Paz. Als ik alle bundels gelezen heb die ik heb gekocht of gekregen dan grijp ik graag terug naar iets van deze Mexicaan. Hij won terecht de Nobelprijs voor litteratuur. Ik lees zijn gedichten vaak en zelden twee keer op dezelfde wijze. Dit gedicht las ik misschien al drie keer maar het was alsof ik het nu pas ‘zag’.
Het boek
het glas
de duistergroene knop
de plaat
bed van de schone slaapster muziek
dingen verzopen in hun namen
ze zeggen met de ogen
in een elders weet ik veel waar
ze vastpinnen
lamp potlood portret
wat ik zie
vastpinnen
als een levende tempel
het planten
als een boom
als een god
het bekronen
met een
onsterfelijke naam
belachelijke doornenkroon
Taal!
de knop met daarin haar ontluikende bloem
zon geslacht zon
de bloem zonder schaduw
het woord
opent zich
in een elders zonder plaats
onbevlekt oppervlak
doorzichtigheid die de dingen ondersteunt
die gevallen zijn
door de blik
die opgericht zijn
opgehangen
in een weerschijn
Ruiker van instantwerelden
verbrande trossen
wouden vol oprukkende sterren
lettergrepen op de dool
getijde
alle tijden van de tijd
ZIJN
een fractie van een seconde
lamp potlood portret
in een hier weet ik veel waar
Een naam
begint
hem vatten hem planten hem zeggen
als een woud dat nadenkt
hem incarneren
een afstamming begint
bij een naam
een adam
als een levende tempel
naam zonder schaduw
vastgepind
als een god
in dit hier zonder plaats
Taal
Ik maak me af in zijn begin
in dit wat ik zeg
maak ik me af
ZIJN
schaduw van een momentnaam
NOOIT ZAL IK MIJN ONTKNOPING KENNEN
