Voor Derrel Niemeyer
Op een dag zo lang geleden
gaf ik het op.
Mezelf zag ik niet langer
zitten zomaar schrijven.
Al had ik gepubliceerd en wel.
Ik deed maar gewoon
dan werd ik er behoorlijk
gek van ook.
Alles om me heen
begon ik te verwoesten,
te verbranden of anders om te leggen.
Het strand waar ik haveloos ben beland
lag op een heuvel in het binnenland.
De vriend die daar woonde
en me heeft opgevangen,
zat al een paar jaar
op me te wachten.
“Ik wist dat je hier ooit op die manier zou belanden.
Je was niet langer bezig
met datgene waarvoor je naar deze aarde bent gestuurd”
Hij gaf me koffie of was het thee,
een kwart ons wijze raad
maudit qui soit poète de la sorte
en een adres met telefoonnummer
en ik was weer klaar.
Om mezelf in een baan rond mijn aarde te brengen
Tieftalen 