Niet op de weg naar Damascus maar naar Dinant

5.      Aan je stem die ik vond

bij het draaien van mijn tong

en verbloemend in mijn mond,

had ik genoeg niet genoeg.  

 

Aan je arm – over het graf heen

stak die uit –

had ik genoeg niet genoeg.

 

Aan je vleugels had niemand wat,

geen signaal aan gene wand,

nooit genoeg.

 

Niet op weg naar Damascus

maar naar Dinant hebben we geworsteld,

arm aan arm, stem voor stem,

jij met je oorverdovende

oordverslindende stilte

van je grafstem,

had me te zwijgen genomen en gelegd.

 

Met mijn rug naar Dinant

heb ik je herpakt.