Maandag
Niets te melden. Wat gewerkt, wat gestudeerd. Morgen examen.
Dinsdag
Niet veel te melden. Examen afgelegd. Viel ontzettend mee. Daarna dan maar nog wat gewerkt.
Woensdag
Nog altijd weinig te melden. Wegens treinstaking thuis gewerkt. Bij de Belgische spoorwegen willen ze de reiziger maar niet ontdekken. We blijven die lastpakken die daar elke morgen weer staan om een trein te nemen. We zouden beter eens betaalstaking houden.
Donderdag
Vandaag is het allemaal wat begonnen. Weinig werk, veel inspiratie. Ben in Brussel mijn stamcafé kwijt wegens definitief gesloten. Ik twijfelde tussen het Vredesplein en verderop om een nieuw te zoeken. Ik nam het middelste van de drie op het Vredesplein en hoera, ik had prijs. Ik viel er meteen op Hendrik C., die ik caretje noem, net gepensioneerd als vertaler, dichter en bezoeker van mijn voormalig stamcafé. Ik had Hendrik pas vrijdag nog gezien, op het verjaardagfeest voor Frans B, het boenders, 70 geworden. Boenders, ooit van de radio, radio drie nog wel, vond slechts een persoon op zijn hele receptie die indertijd met de radio te maken had.
Toen ik daar buiten ging om het pand van de Zwarte Panter te verlaten, viel ik op den dichter en voormalig journalist bij de Tijd, Bert P., het popeldier. Ooit een goede vriend en collega bij een vakblad, al een paar jaar uit het oog verloren. Weigerde me te herkennen. “Maître, wie bent u nu ook weer?”. Ik dacht: als hij dat Caretje aandoet… En wat bleek, hij heeft het Caretje aangedaan. En die brave Hendrik is er wat van aangedaan. ‘Ik vind hem ronduit een smeerlap,’ vond hij vandaag.
Toen de non uit de cinema stapte, was het ciné qua non. Op voorwaarde vrij gekomen. Toen het popeldier doorsloeg na te zijn doorgepopeld, spoelde hij zichzelf zowat dagelijks door.
Van de dichters die ik ken, zijn de meest menselijke Michel Bartosik, helaas schielijk overleden, Roger de Neef, nog steeds in goeden doen, Hendrik in kwestie caretje, beetje barok maar altijd even innemend. Het popeldier heeft zichzelf nu tot onmens bevorderd.
Tieftalen 