Je hoort ze hoe langer hoe minder zeuren, boekhandelaars, over poëzie en dat die slecht verkoopt. Je vindt er nauwelijks nog poëzie, in de boekhandel. Je hoort hooguit nog eens een uitgever zeuren omdat hij zijn dichters niet verkocht krijgt. Maar je kan geen stad of andere plek, geen feest of ander festival bedenken of er zijn dichters bij.
In Brussel bouwt Philip Meersman volgend weekend een heel festival, dat is dus een driedubbelfeest, rond zijn nieuwe bundel die in het Engels verschijnt. Het wordt het evenement van dit jaar.
Tussendoor had vandaag, zondag 14 september 2014, in Herentals een beurs voor amateurskunsten plaats in het Begijnhof. Er wordt nog aardig veel geschilderd, mijne heren hoet en co. Hier & daar zat er ook wat authentiek werk tussen. Maar ik was daar voor de dichters. Om eindelijk nog eens een te gekke dichter te ontmoeten, Derrel Niemeijer. Het werd echt wel een ontmoeting. Was sinds jaren niet meer gebeurd. En bovendien ook nog mooi meegenomen: er waren een paar verrassend goede jonge dichters, waaronder een gekke meid die de zelfkant van de samenleving bracht. Tot slot was het ook een gelegenheid om Frans Vlinderman en de antistresspoweet terug te zien. Weinig bezoekers van de amateurskunstenbeurs gingen zitten om te luisteren. Enkele wel en er was zelfs nog plaats voor hen. Toen het programma meer dan halverwege was en we al enkele hoogtepunten hadden gezien en Derrel zijn ding ook mocht doen, zat de tent bijna vol. Zie je, zeurpieten, als we dan nog eens een stand hadden om boekjes te verkopen, een paar tientallen zouden wel verkocht geraakt zijn. Noteer alvast de terugkeer van Frans Vlinderman en de geheel gekke ontmoeting van Niemeijer met Tiefenthal. Wordt vervolgd, verdraaid.
Tieftalen 