Het zit de Jordaniërs niet mee. Ooit kwamen ze hier, te weten in Oostende, zwaar ten val met een vliegtuigje, ze betalen er tot op heden nog altijd voor. Hadden ze dat niet, er zou niemand, behalve Jef Lambrecht, weten waar dat land ligt – ergens temidden het Midden-Oosten – of waar het voor staat. Nu heeft dat land daar echter iets op gevonden. Het herbergt in zijn schoot een pluriforme vereniging, een groep die zich The Messenger of Allah Unites Us noemt. De boodschapper van God verenigt ons, zeg maar. De groep, een aanfluiting tegen het geloof van de islam als dat Mohammed de laatste boodschapper van God zou zijn, en wel eens zou kunnen bestaan uit een aantal gepensioneerde journalisten en / of spionnen, wordt opgediend als voorvechters voor de eerbied jegens de islam en haar gelovigen.Die groep nu is in besloten vergadering bijeen geweest om stiekem de schertsfilm van Geert Wilders te bekijken, niet gehinderd door enige kennis van het Nederlands.Toen ze buiten kwamen, hadden ze er weinig moeite mee om verontwaardiging aan de dag te leggen. Hun beroepsverleden hielp hen meer dan een handje. Een liet wat stoom af toen hij zei: dit werk is van de duivel. Een ander floot toen hij sprak en zei: een echte aanfluiting is dit. Wat er ook van zij, ze trokken in groep naar de rechtbank en dienden daar een klacht in tegen onbekenden, genaamd Geert Wilders. Geert was daar tot die dag namelijk onbekend.
Nu heeft Geert veel aan zijn bekendheid gewerkt en het lukt hem ook. Zelfs in Noord-België weten ze nu dat er zo iemand bestaat.
Geert is aldus niet alleen bekend in Jordanië, hij wordt er ook verwacht. Men zit er letterlijk op hem te wachten. En Geert wil er best voor gaan, maar wordt bloednerveus omdat niets met zekerheid gebeurt noch volgens afspraken.
Kijk, het zit zo, het Poldermodel, de naam zegt het zelf, is in de ogen van de Nederlander, en Geert is op en top Nederlander, voor universalisering vatbaar. Dus verwacht Geert dat Jordanië rechtstreeks contact opneemt met zijn roadmanager en een tournee door Jordanië organiseert. Niets daarvan echter bij Jordanië. Het is zelfs niet duidelijk of de contacten via interpol zullen verlopen, exclusief via interpol of onder meer via interpol.
Navraag bij de Jordaniërs zal niets opleveren, ze zullen daar gewoontegetrouw (zie boven) uit de hemel komen vallen. Als het effe kan boven op Geert Wilders. Dat zou mooi meegenomen zijn. Dat de slag om Oostende mislukt was en bij de verzekering, het Belgisch gerecht en de slachtoffers in het juiste keelgat is terechtgekomen, moge Wilders sterken. Maar dan moet hij wel niet zo ongedurig zijn en ongeduldig en lijden onder de onzekerheid omtrent mogelijke afspraken voor een spoedige aftrap van zijn tournee in het Midden-Oosten.
Als Geert nu gewoon eens naar België kwam wonen (in plaats van omgekeerd). Dan zou hij aan de lijve ondervinden wat het is in onzekerheid te leven. Hier weten we niet eens of ons land al die tijd wel bestaan heeft. Hier is de kreet: ‘Hoe bestaat het’ landelijk van toepassing. En bovendien zou hij hier kunnen leren hoe je best een film maakt. Want dat fluitjesprentje van hem is echt slecht gemaakt maar dat weten ze in Jordanië nog niet.
Wilders hekelt de onzekerheid: ‘Je weet nooit wanneer het gaat gebeuren.’
In de gedrukte Volkskrant van dinsdag 24 juni luidt het: “Zelfs als ik met mijn vrouw in Antwerpen ga winkelen, kan ik worden opgepakt”, zegt Wilders. Met een beetje gel in het haar wil dat in Antwerpen best nog meevallen.
‘Ik wil weten of het risico bestaat dat een land om mijn uitlevering vraagt’, zei Wilders dinsdag. ‘Ik wil niet het risico lopen in België of Thailand te worden opgepakt en dat ik vervolgens aan Jordanië word uitgeleverd.’ (in de e-Volkskrant van 24 juni). Wil Wilders dit weten, dan kan hij altijd hier even ‘tieftalen’, nietwaar.
