Vandaag en ja zelfs heden is van ons weggegaan voorgoed Adriaan Krabbendam. In eerste aanleg was hij een feesboekvriend. Later kwamen we elkaar elders tegen. Zoals op de Plee, de webstek van den Veek, alias Dirk Vekemans, waar we ons poëtisch gevoeg konden doen.
Tussendoor had ik hem aangeschreven en om hulp gevraagd bij het samenstellen van een bundel. Hij gaf me geen regelrechte raad maar een antwoord waar ik tot slot raad mee wist. Tegelijk stuurde hij me een boek van hem op.
We discussieerden, allebei kaalhoofdig, over lichaambeharing en beschaving.
Hij was net als ik vertaler en in die hoedanigheid mocht ik hem ontmoeten aan de universiteit in Antwerpen. Fijne man, fijne humor, zacht karakter.
Het is daarna niet zo goed gegaan met Adriaan.
Zijn levensgezellin dumpte hem. Hij werd verdreven uit zijn aards paradijs. Niet gek veel later kreeg hij kanker. Hij liet netjes in het midden of hij genezen was van die ziekte. Me dunkt niet. Zodoende is hij daarmee van ons weggegaan.
Zut alors joe.
Tieftalen 