In het Arabisch betekent soek zoveel als markt. Bijvoorbeeld souk djel tomobilettes betekent automarkt. Souk djel goudra: groentemarkt. Maar ook de wekelijkse markt in open lucht.
.
Voor de westerling is de soek de meestal overdekte handelsstraat in het centrum van een stad (de kasba). Alhoewel, straat. Meestal een doolhof van straatjes. Met weinig zonlicht.
.
Als mijn vrouw een grote maaltijd wil aanrichten met minstens drie gangen en tien personen aan tafel of meer, gaat ze naar dat doolhof van straatjes, de soek. Met de auto gaat ze, uiteraard. Met mij aan het stuur.
.
Ik had de gewoonte de auto te parkeren op de plaats die de groentemarkt heet. Daar sloeg ik dan een praatje met mijn vriend de parkeerwachter, ging ik iets drinken terwijl mijn vrouw en een van haar zussen door de nauwe straatjes liep. Ze had namelijk schrik dat ik haar in die gesloten ruimte zou vergezellen. Er zou me iets kunnen gebeuren. Schrik ken ik niet, zij wel.
.
De laatste keer dat ik er was, was mijn parkeerplaats verdwenen. Het plein wordt heraangelegd. Geen vriend om mee te kletsen. Mijn drinkplaats, de cremerie, was dicht. Niets te drinken. Dus vergezelde ik mijn vrouw.
Meteen begreep ik waarom Roland Barthes zo erg aangetrokken was door de soek. Vooral die van Marrakesh. Daar stond ik ooit aan de grond genageld door de blik van een blauwman. De soek is erg intiem, je hebt er een heel nauw contact met de handelaars en kan er dus makkelijker een prijs bedingen.
.
Ik had geen schrik. Integendeel, ik vond dit reuze. Je vindt er echt alles: fruit, groenten, olie, brood, meel, enz. Afgewerkte producten zoals schoeisel of kleren vind je in soortgelijke nauwe straatjes aan de andere kant van het plein. Zo’n doolhof betreden is voor mij als in mijn eigen gedachten treden, in mijn beelden, woorden. Ik weeg er af, ik denk er na, ik geef er uit.
.
Over de ware soek, de wekelijkse markt, zal ik het een andere keer hebben. Tot zolang nog dit, dat in de buurt van de ‘soek’ komt:
.
.
Die ochtend in het café Bagdad en ‘s nachts in de konijnenpijp
(een bilokaal gedicht of hoe de dichter soms echt overal kan zijn)
Zweet maakt zelf
uit of het verklamt.
Schoenen nemen wij
voetstoots aan
en letten nauwkeurig
op de struikelsteen.
Schiet het zo wel op?
Schiet het niet veeleer wortel?
Een haas die bang is voor een wortel
knapt af. Eet hij die wortel toch,
knapt op.
Vreemde uitbaters in het café,
ze neuzelen en herbergen
geen kat, leggen steeds weer
een hand op de kolf.
Tieftalen 