Tussen de woorden in
smokkelen we ongemerkt
wat van ons leven
in het leven mee.
Geen censuur die ons dit belet.
Met heel wat woorden meer
weven we een hele lap
aan muziekbeelden aan elkaar.
Het begon ermee
dat we in ons
de vezel ontdekten.
Als ons een laatste
eer zal worden bewezen
en we in een wade
te eten worden gelegd aan de made,
zullen nogmaals woorden vallen
zonder dat het weefsel uiteenvalt.
