Hoe het soms voor ons uit holt,
of anders aan de haal gaat,
ons soms even tot stilte stolt.
Vaker draait het ons een loer,
wekt duizeling in een kolk neerwaarts.
Nooit verschijnt ons enig beeld
of andere gelijkenis.
Heel even huilt de wolf met ons mee.
Hoe het ook meer uitgesproken
in een dreun en een kreun
ons vooruit stuwt bij de toppen van de tenen,
wij daarbij beeld krijgen anders
en geur en kleur krijgen
tot in een kluwen de sturing
ons weg schiet en eerder dan ons lief is
doet landen.
rothko
Tieftalen 