voor Laurent l’Oedipe
Wat had je gedacht,
is dat geen pracht
van een bonten vacht!
Je legt het dier in je
het zwijgen op en stop
die streken, het gromt nog na.
En opent je armen.
Net als je denkt dat het een tamme is,
bijt het je naar de borst,
springt het je naar de keel.
Er huisde ver achter zijn oren
een mens in dit dier.
Je kon het net nog horen,
zijn zang klonk vals voorgoed.
Mooi, Marc! Oprecht!
LikeLike