Mijn vrouw heeft hier, in Afrika, heel veel familie: een zus en twee nichten in Europa, zes zussen en een broer hier. En hun kinderen, uiteraard.
Een van haar zusters, H, baat samen met haar zoon een kleine boerderij uit met enkele dieren en wat boomgaarden. Haar jongste dochter huwde enkele jaren geleden met een aardelandbouwer, een zonder dieren met vooral akkers en boomgaarden. Zonder dieren? Ja en nee: huisdieren, katten en kippen. En hanen.
Wij verblijven graag in hun tuin als het te warm wordt.
Kippen en hanen laten overal, zonder zich te schamen, hun strontjes vallen. En hanen, zonder zich te schamen, bespringen kippen, ook al krijsen deze: nee.
Wij, mannen, begrijpen zo’n haan. Onder ons zijn er die het ook zo doen: hop, en (p)ik erop. Bij deze wildneukers zijn er die op een dag de vrouw van hun leven vinden, ervoor vallen en mens worden. Al zijn er dan nog, helaas, die van tijd tot tijd een kip neuken. Kippenneukers, dus, juist.
Als uitvloeisel van het verwrongen gedachtegoed van de Duitser Hegel kregen we het communisme en het feminisme. Niet het surrealisme. Dat is voor heren die hun vrouw waardig versieren. Na de dood van het communisme en het heengaan van het feminisme zijn arbeiders en vrouwen niet meer dezelfde. Als een vrouw nee zegt, is dat nee.
Ik heb zelf gedacht dat hun nee een verloren ja was, of verdoken of onbewust. Ik leerde hoe je hun nee kon ombuigen in een volmondig ja. Verleiding, kameraden. Geduld dus, tijd nemen om het juiste moment af te wachten.
Van de hak op de tak: haan en ezel, weet je wel, het dier dat als overtreffende trap van onager, manager, hier & daar opduikt aan het hoofd, nemen niet die tijd. Wat! Nee? En hop.
Tot voor kort dacht ik dat een pauw meer tijd nam: hij spreidt zijn prachtige veren, kakelt enkele zeer korte verhalen of brokken poëzie en dan, hop. Zou ik me vergist hebben? Als ik het mag geloven? Of is het een valse pauw? Of is die pauw een banale haan geworden?
(uit het Frans vertaald)
Tieftalen 