Poëtica nummer zeven (of negen, weet ik veel)
Er bestaat, nog niet zo lang overigens, zoiets als de schrijfschool.
Hoe bestaat het!!
Moeder, zouden we daar kunnen leren waarom we schrijven?
Handig voor lieden die menen van hun pen te kunnen leven,
kunnen ze daar andere lieden leren schrijven.
Wat zet mensen doorgaans aan tot schrijven? Hun leven vol ellende.
Hoe bestaat het??!! Hoe bestaan ze???
“Kom op met je verhaal”.
“Wat is jouw verhaal?”
Kent u die uitdrukking?
(Kan je die ellende van je afschrijven?
En zo ja, moeten we daar anderen mee lastig vallen?)
Ik vind van niet,
de markt daarentegen van succesvolle schrijvers,
voornamelijk vrouwelijke dan, vindt van wel.
De markt kan de boom in.
Ze kunnen er niet genoeg van krijgen.
Wie er wel genoeg van krijgt, soms,
is de docent van de schrijfschool.
Een mens kan heel wat velen maar van de ellende
die een ander mens meemaakt en meebrengt,
valt hij soms omver. Raakt hij opgebrand.
Dan krijg je die figuren die zich aandienen als schrijfsters,
als ze jong zijn vinden ze meteen een uitgever en succes, man.
Mensen van de schrijfschool, wordt het geen tijd om tijdelijk,
voor minstens een eeuw,
censuur op te leggen op alle ellende?
Wie weet houdt dan op de duur ook de terreur op. Wie weet?
(Toen Philip Meersman en ik in Sint-Niklaas nog eens een podium kregen,
in maart 2017, als brok van het bijzonder kunstenfestival
dat kunst uit de marge wil laten horen en zien,
deden wij onze uiterste best
om het publiek naar huis te laten gaan met een positief gevoel.
De drie muzikanten die ons daarbij begeleidden,
hebben daar zeker toe bijgedragen.
Ons succes is niet torenhoog, we krijgen nooit eens een verzoek
voor een vraaggesprek op de radio of in de krant,
onze boekjes raken mondjesmaat verkocht.
WIJ DOEN HET NIET VOOR HET GOEDKOPE SUCCES
EN SUCCES IS ALTIJD GOEDKOOP (om ome Bob Dylan te parafraseren).
We doen het opdat u zou weten
dat er behalve ellende ook poëzie is in de wereld.)
Mensen van de schrijfschool, geef de ellende een plaats in de vuilnisbak en geen andere.
Lees Henri Michaux, Octavio Paz, Philip Meersman, desnoods Marc Tiefenthal.
Lees Daan Antheunis. Of Dirk Vekemans. Frank Pollet desnoods. Lees De Bonnefoi.
Lees goede literatuur.
Lees misschien heel even Isodore Ducasse.
Sluit desnoods de schrijfschool
als u niet in staat bent te leren schrijven uit overvloed,
uit een teveel in plaats van een tekort.
Het onmenselijke teveel, voor minder hoeft het niet.
(Toen de Rode Duivels in de strijd om de wereldbeker tegen Japan 0-2 stonden,
waren de doorsnee ellendelingen al aan het jammeren:
dat halen ze nooit meer in.
Ze haakten af en trokken zich terug in hun huilhoek.
Alras begon er hier & daar eentje een klaagzang in te zetten.)
Wij weten beter want wij weten niet.
Wij horen Van Ostaijen zeggen: en toch, en toch.
Of mezelf: wie weet?
(Wie tweet, weet niets. Die kwettert).
We zijn het aan onszelf verplicht plaats te maken voor het onmogelijke,
het onmogelijke een plaats te gunnen.
Dat krijg je niet geleerd op een schrijfschool.
De ene school is de andere niet en op de andere rammen ze erin met slammen.
Dan krijg je gegarandeerd tonnen ellende erboven op. En egootjes.
Genoeg zeg ik tegen het krot
dat tussen ochtend en middag staat.
Bouw liever een kathedraal met je erotische ellende,
bouw er iets mee dat uittorent.
Verbouw je eigen zinloosheid tot het zin krijgt.
Maar verhaal het niet (op de lezer), vertel het niet.
Verveel de lezer niet – verbouw, vertimmer, pruts en knutsel.
Als je niet anders kunt.
Stal ze niet uit, stal ze in.
Tieftalen 