Norbert de Beule is een dichter van het geboortejaar 1957. Uit Hamme is hij naar Sint-Niklaas verhuisd om er te werken. Ik leerde hem kennen in Brussel in de entourage van de dichteres Clara Haesaert, die heel veel heeft betekend voor toen nog jonge dichters. (Voor mij kon ze niet veel betekenen, zo bleek, maar dat vond ik niet erg).
Norbert treedt nogal eens op met muzikanten, of speelt poëzie als theater. Hij is net niet wereldberoemd in Sint-Niklaas. Bij het fietsen hield ik halt in Puivelde, nabij een kapel. Puivelde telt ongeveer twintig kapellen, ruw geschat. Maar deze kapel mag zich verheugen in een knotwilg ernaast en net die knotwilg zette Norbert aan het dichten:
Dit is de plek die je herkent.
Je was er tijdelijk.
Helsvuur waarin je je verschool
Voor vriendinnetjes en doden.
Knotwilgengebroed.
Verleden tijd dat je hier delft
Telt niet langer. Kind
Blijven vergt reuzenmoed.
Dit is de plek die jou herkent.
Elke boom is een geheugenveld.
Centraal en wat mij zo trof is het clichématige en toch totaal eigengereide vers: ‘Kind blijven vergt reuzenmoed.’ De dichter Octavio Paz was zo een dichter die het kind in zich levendig hield. Zag je zo in zijn ogen. Las je nooit met zoveel woorden in zijn gedichten. Ik ben niet erg te vinden voor het al te uitdrukkelijke woord, het te zeer uitgesproken woord omdat het snel in het cliché vervalt. Maar Norbert slaagt er hier in deze val te ontlopen. Idem dito en nog meer geld dit voor ‘knotwilgengebroed’. Een hangjongere kan hier een puntje aan zuigen. Dat je je kan verschuilen in een vuur is ook wel niet meteen iets wat voor clichévorming in aanmerking komt. Kortom, dit gedicht is puik werk.
Tieftalen 