Janmaat

Jan de maat vol torent

hoop en al, zet zich schrap, landschap.

Het sterrental tal van sterren telt,

schaduw na avond op avond, rood tot blauw.

 .

In het begin de stad, vroeger vlakaf op vlak,

keren bomen terug, doemen op onder een maan.

In het begin, stap voor stap, mensenwerk,

met vele handen, de stad.

Het uur is voor het vuur, de raad

voor de nacht die tal van sterren telt

en schaduwen, rood tot blauw.

Jan telt vele maten, torens hoog of laag

en in een haal valt de stad weg,

uit het zicht.

 .

Op dag na valt de nacht, viel je met me uit.

Geen prutswerk zo de globe in baan te krijgen.

Eerder gezeten gaan we zitten – hier eerst, daar dan.

Al minder omvatten denkbeelden je huidig vel.

Boog in aanslag en pijl nog niet gericht, aan

drang nog niets te zien. Vuur

valt toe en af holdert boldert avond in nacht.

 .

Nu ook maken de golven zich vrij,

Freia, op strand, in ether, in bloedbanen

en komt zo vanzelf tot ontstand in dans.

Op het rad braakt de nacht tegen het gloren.

 .

Freia op straat zegt Sater al dag, verder

geen kat op straat, haal je jouw harnas onderuit.

In de knop nog, de bloemen zien je ze open

knopen, stapsgewijs na dans op dans.

Naar je haren wuiven uit het koren aren na

aren, met de zon nog laag halen we hoog uit

op het terras, staat klaterwater stil, bevriest

het beeld, krijgen onze voeten kleur en geur,

overhoop en kruiselings gaat datgene op

wat buiten pas gaat op een loop, ons

het gloren in schreeuwt.