26 maart 2014
Die dag was ons land wereldnieuws. Van BBC over NBC tot Al Jazeera. Iedereen moest en zou die toespraak horen en als het even kan ook zien. Voor mij volstond het te horen. Oké, wat lichaamstaal gemist maar dat is niet altijd belangrijk. Die Barack Obama is nu eenmaal op zijn manier een woordkunstenaar. Geen dichter en al zeker geen slamdichter, geen rapper en ook geen podiumkunstenaar in het algemeen.
.
Ik heb me dan ook afgevraagd waarom zijn toespraak in een kunstencentrum moest plaatsvinden. Er was natuurlijk vooreerst de akoestiek van de zaal. Daarnaast was het aantal genodigden beperkt dus moest er een even groot beperkt aantal plaatsen te vinden zijn. En dat het een kunststukje zou worden, lag voor de hand. Een schone kunst, de retoriek.
.
Terwijl mijn vrouw de afwas deed en ik wat frieten bakte, stond zijn toespraak op. Een half oor van mij was het wel waard. Mijn vrouw vroeg me waarom die man geen Frans speekt. Een zeer terechte vraag, vond ik, die elke Amerikaan zich zo stilaan zou mogen stellen.
.
De titel is geïnspireerd door Kenzaburo Oë, De dag dat de keizer hoffelijk mijn tranen droogde
Tieftalen 