Het was gisteren een dag van extreem gemengde gevoelens. Een explosieve cocktail die niet uitgebarsten is. Immers, naarmate de cocktail woedde kwamen allerlei figuren binnengewandeld. Guy Marchand, om er een te noemen.
We reden met ons drieën in een taxi naar het Zwarte Land, meer bepaald naar La Louvière. Het was een zwarte dag. We gingen naar de afscheidsplechtigheid van een collega. De nauwste medewerkster van deze collega had er niet beter op gevonden dan een taxi te huren.
Philippe was van plan geweest te stoppen met werken op zijn 60ste. Hij was op kantoor met vlag en wimpel binnengehaald door onze toenmalige voorzitter. Zo iemand zit een directiecomité voor. Na twee jaar werd deze voorzitter met al zijn gewicht en zijn inbreng, zijn talent als organisator en als strateeg, aan de kant geschoven en bij het grove vuilnis gedumpt. Zijn plaatsvervanger schreef al wie onder zijn voorganger goed te boek stond, in op een zwarte lijst op. Zo dus ook Philippe. De tegenwerking was homeopathisch gedoseerd. Een jaar voor hij met pensioen zou gaan, kreeg hij kanker. Toen zijn behandeling net genoeg resultaat had opgeleverd dat hij te been was, kreeg hij zijn afscheidsreceptie. Het was enkele maanden geleden. Deze week is hij overleden, 61 jaar is hij geworden.
Ik zat naast de taxichauffeur. Die bleek een heel merkwaardig man te zijn. Hij had graag klassieke talen geleerd maar bij gebrek aan ‘afzetmarkt’, is hij naar de filmschool getrokken. Jaren lang maakte hij filmpjes, voornamelijk reclamefilms. Hoge tijdsdruk, soms bedroevend resultaat, weinig speelruimte. Hij besloot ermee te stoppen en werd taxichauffeur. “Dit is mijn echte roeping,” zo voegde hij er aan toe.
Zelf rijdt hij met behoorlijk trage auto’s. De hele rit lang over de autoweg schommelde zijn snelheid tussen negentig en honderd tien per uur. Lange tijd jaren lang dus reed hij met een Citroen 2 pk, later met een Citroen Dyane. Voor de half jongeren onder de lezers: het gaat om een autotootje met linnen dak, voorwielaandrijving, luchtgekoelde motor met twee cilinders met een cilinderinhoud van om en bij de 800 cc. Over het vermogen zijn geen cijfers meer bekend.
Maar hoe kwamen we toch bij Guy Marchand, zult u vragen. Terecht, vraag het maar. Wel, in het Frans bestaat een liedje van Vanessa Paradis, Joe le taxi, en ja hoor, de taxichauffeur, François heet hij overigens, heeft het al zo vaak cadeau gekregen dat hij er van baalt. Dan liever dat lied van Guy Marchand, Taxi de nuit. Nu heb ik Guy Marchand ontzettend vaak gestalte zien geven aan de privé detective Nestor Burma. Oké, Guy Marchand klinkt wat meer afgeborsteld dan pakweg Serge Gainsbourg maar is jazzy genoeg om me bekend te zijn.
Toen bovendien bleek dat François Herman Claeys heeft gekend, nog zo’n dode vriend van recente datum, had ik me wat verzoend met de dood van Philippe.
Tieftalen 