Erkenning, waardering, waar doen we het voor? En gaan we daarvoor? Nee, het is niet de eeuwige klaagzang van dichters en kunstenaars. Zij die wel bijval kennen, beseffen hoe broos dit is en hoe het godgeklaagd is, soms totaal gratuit.
Laat ik me daar niet aan storen noch welgevallen. (Ooit kwam iemand op de gang waar ik werkte, me geestdriftig melden dat ik in de krant stond). Ik heb ooit anoniem erkenning gekregen. Het stond tussen gedachtestrepen.
– overigens voortreffelijk vertaald –
Het is hetzelfde als tussen haakjes, het blijft terloops. Voor de rest is het dagelijks opboksen tegen betweters, beunhazen, murmelend voetvolk en dies meer.
Schitterend werk, elke dag weer, door mensen die geen schittering willen. Die zelfs niet meer hopen op erkenning en waardering. En zij die met de pluimen gaan lopen, ze mogen ze in hun reet stoppen, op hun hoed staan ze ongepast.
Dit gezegd zijnde gaan we nu over tot de orde van de dag, een gedicht dan maar.
Landschap in beweging
.
Geen wanhoop trekt zich
iets van me aan.
Geen zwarte inkt vergalt
mijn lever.
.
Een wolk uit lucht
daalt neer en trekt
zijn schoen aan.
.
Een ezel trekt voorbij, geen gram
aandacht voor de wolk
noch voor mij die op zijn rug.
.
De wolk klopt aan bij een beeldend
mooie kunstenaar, niets meer van vernomen.
.
Ik richt de schreden van de ezel naar de berg.
Tieftalen 