Hop

Het ging er allemaal erg bevreemdend aan toe, al zijn we in dit land veel gewoon en kijken we niet vlug meer op.

Ik had Akim iets meer dan een jaar geleden iets minder dan twee jaar geleden ontmoet als mededichter annex sprekende ezel in café-met-podium en berucht Hotsy Totsy in Gent. Noteer alvast: Gent. Hij had Elie Mirdain als vriend op het groot smoelenboek en bracht me zijn groeten over. We raakten aldus aan de klap en de praat aan de toog. Niets dus om over naar huis of op ons blog te schrijven.

Later bleek hij met een handvol gedichten het hele land rond te trekken, ondanks een voltijdse baan in de dienstenindustrie en een rijk gevuld gezinsleven. En in Nederland pleegt   hij op zondag al eens een slamwedstrijd te doen en zelfs te winnen. Noteer: Nederland. Misschien genoeg om even een kattebelletje over te schrijven.

Daarbovenop leidt hij een half zwervend bestaan dat hem van – noteer alvast: – Turnhout over Antwerpen naar Bornem bracht. Daar had hij het dorpdichterschap geschapen en bekleed. Goed voor een postkaart naar huis, groeten uit Bornem.

Verder kreeg ik in die korte tijd met hem te maken, noteer: in Mechelen en Turnhout. Hij bleef echter zwerven en dra verliet hij Bornem en op het einde van zijn dorpsdichterschap zou hij dan ook een feest aanrichten.

In Turnhout en elders had hij poëzieavonden gehouden in cafés met podium onder de titel “dichters bijten niet” (want ja soms blaffen ze). Daar had ik mee aan- en opgetreden. Bij zo’n blafavond hoort een bundel met gedichten van de dichters die optreden. Maar in Turnhout was die niet tijdig klaar.

 

Dus ging ik naar Bornem om die bundel op te halen en meteen ook enkele dichters aan het werk te zien die ik nog nooit had gehoord of gezien. Ze zouden het feest afsluiten op een open podium. Zelf had ik me niet ingeschreven wegens niet meteen trek en voldoende aanbod. Ik doe wel veel podia maar houd maat.

 

Het draaide echter anders uit. Iemand viel weg en Akim vroeg of ik wou inspringen. Graag. En nu komt het stilaan, dank voor uw geduld. De meeste die aantraden waren jong en spetterden. Of ze waren net volwassen en spetterden nog meer zoals Jeroen. Ik was de oudste maar zou niet sputteren. Er was echter een dichter die boven de rest wat uitstak, een keurige heer met een keurig jasje en keurige grijze haren en een keurige naam, Peeters begot. Gust Peeters. Hij werd aangekondigd als de nestor en droeg zonder sputteren voor.

Ineens was ik weer hip.