Op sommige dagen moet het schrijven plaats maken voor een of andere procedure om een publicatie te maken, om een tekst naar het publiek toe te brengen, zeg maar.
Onlangs las ik twee gedichten voor van twee verschillende dichters en nam dat op video op. Je ziet het al komen of niet.
Die video neem ik op met mijn slimme zaktelefoon. De opnamekwaliteit net als die van het geluid zijn goed maar de visuele opzet is niets waard: het is een zelfportret uit eigen hand. In het tweede gedicht zie je me dan ook niet meer.
Uiteraard zou je er beter aan doen even om de hoek naar een audiovisuele studio te lopen. Daar is echter geen sprake van. Waar wel sprake van was: hoe krijg ik die video uit mijn telefoon, naar het publiek?
Op dergelijke quasi hopeloze ogenblikken van valse paniek ken je je vrienden wereldwijd. In dit geval bevindt mijn vriend zich in Korea (Zuid- uiteraard). Hij suggereert een eigen You Tube kanaal. Maar dat heb ik al! Dus hop, daar gaat die video naar You Tube. Dat opladen duurde drie uur. Vandaar gaat hij naar een webstek die ik deel met vrienden-dichters en andere dichters.
Na afloop spraken beide dichters vol lof over mijn voordracht.
Al bij al, ja, al deze quasi ellende in naam van de literatuur. En uit vriendschap.
Grosso modo vat dit mijn hele leven als dichter goed samen.
Tieftalen 