Momenteel ben ik bezig met het werk van Charles Baudelaire. In 2017 is het 160 jaar geleden dat de gedichten van Charles Baudelaire met als titel Les fleurs du mal verschenen. In Nederland willen ze daar iets mee doen. En ik vertaal dat dan hier & daar naar het Frans. Hoewel het geheel alsnog binnen een kleine kring plaatsvindt, moet het toch verder doorgedrongen zijn dan die kring. Aldus kreeg ik het volgende gedicht toegestuurd, duidelijk van een man, dat ik dan maar heb vertaald naar het Frans. Het overtreft den Baudelaire, zelfs.
Met goed gevulde en daardoor
zwaar geladen balg en ballen
gaat de man zijn geile
ondergang tegemoet.
Niets hoeft hij te graven,
niet op, niet onder.
Niets hoeft hij te delven,
geen graf, geen kelder.
Met goed gevulde en dus
zwaar geladen balg en ballen
legt hij bij haar aan.
Hij heeft zich tegoed gedaan
aan haar likkebaard,
de smaak te pakken, te smakken.
Zo dan en niet anders
glijdt hij weg in haar,
herpakt zich tot hij vrolijk
hijgend uit zichzelf in haar breekt.
Hij straalt volop vrede uit in haar brede lach,
achterovergeslagen in deze kleine dood.
from la petite mort
