Gisterenavond rond 23 uur kreeg ik over de telefoon van Jean-Emiel Driessens te horen dat in Antwerpen onze vriend en mede-dichter Wilfried Adams is overleden.
Hij is zestig jaar geworden.
Hoewel ik wist dat er iets met hem aan de hand was, moest ik even slikken.
Wilfried was een aimabel persoon, deeltijds en vooral in de vakantie stadswachter bij wijze van schrijven. Hij droomde ervan ooit hoogleraar te worden in Barcelona.
Zijn gedichten, die ik vrij goed ken en af en toe nog lees, zijn van de goede soort: geen bekentenissen noch dagboekerigheden maar wereldverzuchtingen, gekruid met enig verzet tegen de wereld. Spaarzaam met woorden en beelden, abstract hoe dan ook, tekenden ze zich een plaats in de kleine wereld van de letteren.
Wilfried vertaalde ook en was boekenrecensent.
Zijn werk is me dierbaar omdat hij zich steeds heeft laten kennen als iemand die zich inzet voor de poëzie en de wereld, minder voor de werkelijkheid, deze afbeelding waarvan de treurbuis ons elke dag weer afspiegelingen meegeeft.
Tieftalen 