Ik heb de gebeurtenis lang verborgen gehouden. Wat heet lang? Vierenveertig jaar. Dit alles om de invloed van die ene schrijver op mijn werk te verdoezelen? In elk geval heeft niemand het gemerkt. Of had ik een ander motief?
Het voorlaatste jaar van de humaniora heette toen nog de poesis. Ik weet zelfs niet of je op school nog in de humaniora kunt belanden. Het lag dan ook voor de hand dat we vroeg of laat als huistaak zouden krijgen een gedicht te schrijven. Op een dag was het zover.
Ik had het mezelf uiterst gemakkelijk kunnen maken: de lade opentrekken, een gedicht opdiepen en het overpennen. Of een gedicht schrijven naar de – klassieke – zin van de leraar. Me dunkt dat ze zo iemand tegenwoordig leerkracht noemen. Nogal onzijdig.
Nee dus. Er gebeurde iets. Op de teevee, die toen nog niet was vervallen tot treurbuis, bracht de openbare omroep – er was nog geen andere – een toneelstuk van ene Samuel Beckett, getiteld ‘zonder woorden’ (1958). Ik keek ernaar met ingehouden adem en, allicht, grote ogen. Kon je zomaar zo ver te ver gaan?
Toen het voorbij was, dienden er zich woorden aan. Ik schreef ze op en diende ze in bij wijze van huistaak.
De leraar gaf me een laag punt en de raad “mijn” klassieken te lezen. Mijn klassieken zijn echter de modernen. Vreemd ook dat die leraar me niet van hoogmoed beschuldigd heeft. Kende hij Beckett niet? ‘Wachten op Godot’ was toen toch al tot in de kleinste dorpstheaters opgevoerd.
Ach, hoe vaak kwam Beckett niet om de hoek piepen bij het schrijven! Ik beken.
Tieftalen 
Wat raar, deze morgen dacht ik aan Hellen Keller. Als kind eigenlijk nog, las ik haar verhaal. Deze doofstomme & tevens blinde schrijfster, is ooit van plagiaat beschuldigd. Het toppunt van de affaire was dan ook, dat het meisje inderdaad het vermeende stuk ooit heeft gelezen. Ten minste, zo herinner ik me dit voorval en haar afwikkeling.
LikeGeliked door 1 persoon