Geen zonde van de Zondvloed

Het was gisteren zover: ik trok naar de zondvloed. Eigenlijk een lachertje. Als ik bij het binnenrijden van Mechelen op tijd naar rechts afsla, moet ik gewoon rechtdoor rijden, almaar rechtdoor.

De Zondvloed in Mechelen is een boekhandel. En zoveel meer: een ware zondvloed voor wie graag leest of schrijft.

Toen ik uit de wagen stapte, liep daar de heer L. Catherine op straat. Zo wist ik meteen: ik volg hem maar dan kom ik er zo. En zo geschiedde.

Lucas Catherine is niet Philippe. Die laatste speelt gitaar, is uit Luik, speelt meer bepaald jazz en speelt de laatste tijd veel beter (dan ooit de laatste jaren). Beiden zijn wel ongeveer even oud. Lucas is bovendien Nederlandstalig en schrijft. Daarvan komt dan vaak een boek. Gisteren stelde hij zijn 23^ste boek voor. Het gaat over het lobbywerk van Israël in België.

Obligaat zat in de zaal dan ook iemand die werd omschreven als “van Joods Actueel”, dat deel uitmaakt van die lobby, zo mocht blijken. Ik ga hier niet te diep in op de feiten die zich daar hebben voorgedaan. Ze waren voorspelbaar en strak in de hand gehouden door de moderator van het debat, de uitbater van de Zondvloed, Johan Vandenbroucke. Mij was het gewoon te doen om een nadere kennismaking met deze Catherine. Na afloop van de voorstelling is dat ook even gelukt. Hij is een stuk boeiender dan de doorsnee ideoloog, links of rechts, schuwt het debat niet maar heeft een hekel aan gratuite controverse. Overigens is de meeste controverse gratuit.

Nu zit het echter zo: de staat Israël, gesticht met list en geweld, beschikt over de meest doelmatige en doeltreffende veiligheid- en lobbymachine, het Instituut voor informatievergaring en bijzondere opdrachten. Beter gekend onder zijn Hebreeuwse afkorting, Mossad, opereert het wereldwijd om de vijanden van Israël een oor af te hakken (naaien kunnen ze het niet) of een lager onderdeel. De meest bemande en van andere middelen gestijfde afdeling van dit Instituut is de afdeling Desinformatie. Deze afdeling verspreidt gewoon roddel over de vijanden van het land. Ze heeft onder meer de negers in Zuid-Afrika zwarter dan zwart gemaakt en maakt van de islam een achterlijke godsdienst. Ik vroeg me af of deze Catherine een link had gevonden tussen deze afdeling en de lobby in België.

Dat bleek niet het geval. Waardoor zijn boek voor mij meteen aan waarde inboet. De man van Joods Actueel, die zich constant in de kijker werkte – hij fotografeerde de heer Catherine ostentatief en tot vervelens toe, insinueerde zaken die niet klopten, en dies meer – gaf echter geen krimp toen ik mijn vraag stelde. Ineens was hij minder waarneembaar. Hij is na afloop niet bij mij komen polsen om te vragen wat ik bedoelde.

Toen ik naar buiten ging, terug naar mijn auto en naar huis, kwam hij gelijk met mij naar buiten. Hij had een sigaret, heel dunnetjes en half verfomfaaid, gedraaid. Ik bood hem een vuurtje aan. Hij heeft het niet afgeslagen. Het gevaar dat hij mij op mijn beurt als antisemiet bestempelt is daarmee wie weet bezworen. Als hij het toch zou proberen, kan ik hem daaraan herinneren. Salaam! Vrede! Vredespijp of –sigaret, roken maar.

Naast de tipi

Het toneel komt aan huis,

nam elders de wijk,

liet er een zondvloed over waaien.

.

Tijd nu voor debat.

Bij gebrek aan deuren,

geen slaande deuren.

Zullen we dan een eindje treuren?

.

Het instituut triomfeert, blijft onvermeld.

Onvermeld groot geluk,

ongezien onbemind en ongehaat

zaait het zelf haat genoeg.

.

We mogen niet klagen noch zeuren,

stellen wat vragen,

heffen het glas,

slaan niemand om de oren

dan met een praatje,

zoemen in en uit

.

weg zijn we,

leggen het vuur nog even aan zijn lippen.